Jak wyznaczyć próg tlenowy bez badań wydolnościowych?

Aby wyznaczyć nasz próg tlenowy, zwykle musimy udać się do laboratorium. Tam wartość mocy lub tętna progowego będzie określona albo na podstawie wentylacji i wymiany gazów podczas wysiłku (pierwszy próg wentylacyjny) lub na podstawie stężenia mleczanu we krwi (pierwszy próg mleczanowy). Istnieje jednak prosta metoda, która pozwoli nam na wyznaczenie progu tlenowego bez wizyty w laboratorium. Jest nią Talk Test. Test ten jest jednak nieco nietypowy. Polega bowiem na czytaniu standardowego tekstu podczas wysiłku o zwiększającej się intensywności. Na jego podstawie możemy oszacować moc lub tętno związane z naszym progiem tlenowym.

Możemy wyróżnić 4 zakresy intensywności (można by je nazwać strefami) prowadzące do odmiennych reakcji fizjologicznych naszego organizmu. Bazują one na dwóch progach metabolicznych (Jamnick, 2019).

Podczas wysiłku poniżej pierwszego progu (1 strefa) stężenie mlecznu we krwii będzie utrzymywało się na spoczynkowych wartościach, natomiast VO2, czyli wykorzystanie tlenu podczas wysiłku, po początkowym wzroście będzie utrzymywało się na stabilnym poziomie.

Kiedy przekroczymy pierwszy próg metaboliczny (2 strefa), zaobserwujemy, że stężenie mleczanu we krwii wzrosnie powyżej wartosci spoczynkowych, niemniej jednak po pewnym czasie osiągnie ono stabilną wartość.

Będziemy obserwowali tutaj również tzw. slow component w przypadku VO2. Pomimo, że teoretycznie powinno ono osiągnąć stabilna wartość, okaże się że będzie powoli wzrastać. Jednak w przypadku wysiłku poniżej drugiego progu, nie doprowadzi to do osiągnięcia VO2max.

Po przekroczeniu granicy drugiego progu metabolicznego (3 strefa), ani mleczan, ani VO2 nie osiągną stabilnych wartości. Stężenie mleczanu będzie ciągle wzrastało do osiągnięcia maksymalnych wartości przy całkowitym wyczerpaniu, natomiast slow component VO2 doprowadzi do osiągnięcia VO2max.

Krótkie wysiłki maksymalne poniżej 3 min, nie doprowadzą do osiągnięcia VO2max, a stężenie mleczanu we krwi nie będzie tak wysokie jak w przypadku wysiłku w 3 strefie. Tego rodzaju wysiłki zaliczane są do 4 strefy.

Przyjęło się, że pierwszy i drugi próg metaboliczny nazywane są kolejno progiem tlenowym i beztlenowym (Faude i inni, 2009). Terminy te oznaczają tak naprawdę to samo. Są granicami pomiędzy pierwszą i drugą oraz drugą i trzecią strefą metaboliczną.

Niemniej jednak takie nazewnictwo jest nieco mylące. Sugeruje ono, że wysiłek poniżej czy też na progu tlenowym, jest całkowicie tlenowy, natomiast po przekroczeniu drugiego progu już całkowicie beztlenowy.

Jednak w rzeczywistości podczas wysiłku wszystkie trzy systemy energetyczne są aktywne (system fosfagenowy, glikolityczny i tlenowy), lecz ich udział w produkcji energii będzie różnił się w zależności od długości i intensywności wysiłku (Chamari i Padulo, 2015).

Nigdy zatem nie będziemy mieli do czynienia z sytuacja kiedy wysiłek jest w 100% tlenowy lub beztlenowy.

Dlaczego warto poznać swój próg tlenowy?

Powyżej przedstawiony system stref intensywności oparty jest na progach metabolicznych. Jednak w praktyce zwykle korzysta się w tym miejscu z różnych systemów stref opartych np. na HRmax czy FTP.

Niemniej jednak często w ich przypadku nie mamy pewności gdzie w naszym indywidualnym przypadku leżą obydwa progi. Wcale nie musi być tak, że pierwszy próg metaboliczny występuje u każdej osoby na takim samym procencie drugiego (Garcia-Tabar i Gorostiaga, 2018).

W pracy D. Iannetty i innych (2020) zbadano na jakim procencie VO2max, HRmax i Wmax (czyli maksymalnej wartości mocy podczas testu do wyczerpania) występuje pierwszy próg wymiany gazów – GET (Gas Exchange Threshold, czyli jedna z metod wyznaczania progu tlenowego) oraz MLSS (Maximal Lacate Steady State, czyli jedna z metod wyznaczania drugiego progu metabolicznego).

Okazało się, że GET występował na 45-74% VO2max,  23-57% Wmax oraz 60-90% HRmax u różnych osób. Z koeli MLSS występowało na  69%–96% VO2max, 44-71% Wmax oraz 75-97% HRmax.

Biorąc pod uwagę te wyniki np. trenując na 76% HRmax różne osoby mogą znajdować się w 3 różnych strefach metabolicznych. Oznacza to, że trening z teoretycznie tą samą intensywnością będzie dla różnych osób zupełnie innym obciążeniem pod względem fizjologicznym, a tym samym będzie innym bodźcem adaptacyjnym.

Jeżeli będzie to z kolei inny bodziec do adaptacji, to różne osoby mogą uzyskać zupełnie nieprzewidywalne efekty po zastosowaniu teoretycznie tego samego treningu.

Niemniej jednak warto zauważyć, że system stref oparty na FTP lub FTHR jest z założenia lepszy od tych bazujących na maksymalnych wartościach (np. HRmax). Jest tak dlatego, że oba parametry są pewnymi metodami przybliżenia mocy lub tętna na drugim progu metabolicznym.

Mimo wszystko o ile możemy w ten sposób oszacować moc lub tętno na drugim progu, to jednak nie mamy tutaj żadnej informacji o mocy lub tętnie na pierwszym z nich.

Zwykle trening o niskiej intensywności (tzw. “treningi w tlenie”) wykonuje się poniżej progu tlenowego. Ponadto zauważa się, że często sportowcy wytrzymałościowi wysokiej klasy poświęcają na wysiłek o tej intensywności przeważającą ilość czasu poświęcanego na trening (Stöggl i Sperlich, 2015).

Ponadto regeneracja HRV, czyli jego powrót do wartości sprzed wysiłku, okazał się w jednym przypadku znacznie wydłużony po przekroczeniu pierwszego progu wentylacyjnego (czyli jednej z metod wyznaczania pierwszego progu metabolicznego) (Seiler i inni, 2007).

Oznacza to, że trening powyżej pierwszego progu jest bardziej obciążający niż poniżej jego wartości. Nie znając mocy lub tętna na progu tlenowym nie jesteśmy tak naprawdę pewni w jakiej strefie metabolicznej znajdujemy się podczas treningu o niskiej intensywności.

Być może nie jest to już niska intensywność, lecz średnia, a my pierwszy próg podczas “treningów w tlenie” możemy przekraczać nieświadomie.

Ważnym pytaniem jest tutaj czy rzeczywiście tzw. długie “treningi w tlenie” najlepiej jest wykonywać poniżej progu tlenowego, czy może nieco powyżej jego wartości. Niestety nie znam na nie odpowiedzi.

Jednak nawet w takim układzie, wciąż nie znając wartości progu tlenowego, nie bylibyśmy wstanie powiedzieć w jakiej strefie metabolicznej znajdujemy się na danym treningu. W takim alternatywnym wydaniu nie wiedzielibyśmy czy tak naprawdę uzyskujemy intensywność nieco powyżej pierwszego progu.

Talk Test

Okazuje się, że nasza mowa staje się utrudniona po przekroczeniu pierwszego progu wentylacyjnego (Norman i inni, 2002). Dzieje się tak prawdopodobnie ze względu na zwiększone tętnicze ciśnienie parcjalne CO2 (Creemers i inni, 2017). Niezależnie od przyczyny możemy wykorzystać to zjawisko do oszacowania wartości mocy lub tętna na progu tlenowym. 

Pomocny w tym wypadku będzie Talk Test. Sama jego koncepcja wywodzi się od Profesora John’a Grayson’a, który zalecał alpinistom nie wspinać się z większą prędkością , niż tą która pozwalała im na komfortowe mówienie (Porcari i inni, 2018).

Polega on na czytaniu standardowego tekstu podczas testu wysiłkowego o zwiększającej się intensywności (np. 25 W co 3 min). Pod koniec każdego segmentu takiego testu, dana osoba czyta tekst. Następnie odpowiada na pytanie “Czy byłeś/byłaś w stanie mówić komfortowo?”

Na pytanie to można udzielić tylko 3 odpowiedzi (Woltmann i inni, 2018):

• tak, byłem/byłam w stanie mówić komfortowo;
• tak, byłem/byłam w stanie mówić ale nie w pełni komfortowo;
• nie, nie byłem/byłam w stanie mówić komfortowo.

Poza niektórymi wyjątkami, w przypadku przeważającej liczby osób jest tak, że kiedy mogą one mówić komfortowo znajdują się poniżej pierwszego progu wentylacyjnego, kiedy mowa staje się mniej komfortowa, uzyskują one wysiłek w okolicach pierwszego progu, natomiast gdy nie są w stanie mówić komfortowo pracują one na drugim progu wentylacyjnym lub powyżej (Foster i inni, 2018).

Moc lub tętno uzyskane podczas pierwszego segmentu testu, podczas którego odpowiedź na pytanie o komfort mowy jest niepewna, znajduje się blisko pierwszego progu, natomiast pierwszy segment gdy odpowiedź ta jest przecząca, znajduje się w okolicach drugiego progu wentylacyjnego, inaczej zwanego RCP – Respiratory Compensation Point.

Za pomocą Talk Testu możemy zatem oszacować moc lub tętno zarówno na pierwszym jak i na drugim progu. Mimo wszystko musimy zdawać sobie sprawę, że Respiratory Compensation Point, z którym związane są wyniki Talk Testu, nie jest najlepszą metodą wyznaczania drugiego progu metabolicznego.

Niektóre dane podają, że uzyskane w ten sposób przybliżenie jest raczej wyższe, niż realna wartość drugiego progu metabolicznego (Broxterman i inni, 2018; Galán-Rioja,2020).

O wiele lepszym rozwiązaniem jest tutaj wyznaczenie Critical Power, które wydaje się być najlepszym przybliżeniem mocy na drugim progu metabolicznym (Jones i inni, 2019).

Niemniej jednak w przypadku kiedy nie mamy możliwości skorzystania z modelowania Critical Power (np. nie posiadamy miernika mocy), to Talk Test będzie zdecydowanie pomocnym narzędziem oszacowania zarówno pierwszego, jak również drugiego progu.

Talk Test wśród kolarzy

Rodríguez-Marroyo wraz z zespołem (2013) porównał wartości mocy na pierwszym i drugim progu, uzyskiwane podczas Talk Testu, z tymi wyznaczonymi na podstawie wentylacji i wymiany gazów podczas wysiłku.

W badaniu wzięli udział kolarze kategorii U23. Przeprowadzono dwa testy do wyczerpania: podczas jednego przeprowadzano Talk Test, natomiast w trakcie trwania drugiego mierzono wentylację i wymianę gazów.

Sam test charakteryzował się dość wysokim wzrostem mocy w poszczególnych jego segmentach, gdyż było to 50 W co 2 min.

Za wartość mocy odpowiadającą pierwszemu progowi przyjęto pierwszy segment, podczas którego odpowiedź na standardowe pytanie była niepewna, natomiast za moc na drugim z nich, przyjęto segment, w którym odpowiedź ta była przecząca.

Biorąc pod uwagę średnie wartości, okazało się, że przybliżenia uzyskane w Talk Teście były zbliżone do pierwszego progu wentylacyjnego (Talk Test – 222 W, VT1 – 228 W), jak również do drugiego z nich (Talk Test – 331 W, RCP – 328 W).

Oczywiście w kontekście indywidualnym rozbieżności te odbiegały od siebie w przypadku konkretnych zawodników. Jednak na podstawie analizy jednej ze stosowanych tam metod statystycznych, możemy wywnioskować, że w przypadku większości osób, możemy liczyć na maksymalne odchylenie zarówno w przypadku pierwszego jak i drugiego progu o około ± 25W.

Wydaje się więc, że pomimo swojej prostoty, Talk Test jest w miarę dobrą metodą do wyznaczenie progów.

Jak wykonać Talk Test?

Do wykonania Talk Testu będziemy potrzebowali trenażer, pomiar mocy (choć później opiszę jak wykonać go kiedy takiego sprzętu nie posiadamy) oraz jakiś tekst do czytania.

Jak się okazuje długość tekstu, który wybierzmy ma niebagatelne znaczenie. W jednym badaniu porównano zależności pomiędzy Talk Testem, a progami wentylacyjnymi, przy zastosowaniu tekstów o długości 31, 62 oraz 93 słów.

Okazało się, że w dwóch pierwszych przypadkach moc na pierwszym, jak i na drugim progu wentylacyjnym była zawyżona w stosunku do wyników Talk Testu. Jednak przy zastosowaniu najdłuższego tekstu wartości te były bardzo zbliżone. Biorąc pod uwagę średnie grupowe uzyskane wartości progowe były praktycznie identyczne (Talk Test – 127,8 W, VT1 – 127,7 W; Talk Test – 173,6 W, RCP – 175,4 W). 

Mimo wszystko zgodność średnich grupowych wcale nie oznacza, pełnej zgodności dwóch metod pomiaru. W indywidualnym kontekście mogły pojawić się tutaj rozbieżności w wartościach mocy na progach, w stosunku do tych uzyskanych na podstawie Talk Testu.

Ponadto ważnym elementem może być tutaj długość segmentów wykorzystywanych podczas próby wysiłkowej. C. Foster sugeruje, że aby uzyskać największą dokładność w stosunku do progów wentylacyjnych, najlepiej jest wykorzystać test, w którym moc zwiększana jest co 3 min oraz tekst o długości około 100 słów (Foster i inni, 2018).

Powinniśmy zatem przygotować sobie tekst o zbliżonej długości. Ciężko powiedzieć czy jego treść ma tutaj jakieś znaczenie, ale możemy wykorzystać tutaj np. coś z klasycznej polskiej literatury.

Próbę wysiłkową należy rozpocząć od bardzo niskiej intensywności, która będzie znacznie poniżej naszego potencjalnego pierwszego progu. Może być to np. 75 – 100 W. Generalnie musi być naprawdę lekko.

Warto zauważyć, że przed takim testem nie wykonujemy żadnej rozgrzewki. Rozpoczynamy np. od 75 W i co 3 min zwiększamy moc o 25 W. 45 s przed zakończeniem każdego segmentu czytamy przygotowany przez nas tekst. Warto jednak uprzednio go przeczytać i sprawdzić ile tak naprawdę zajmuje nam jego przeczytanie. Być może 45 s będzie niewystarczające.

Następnie musimy odpowiedzieć sobie na pytanie  “Czy byłem/byłam w stanie mówić komfortowo?”. Jak już wcześniej wspomniałem są tutaj 3 możliwości do wyboru:

• tak, byłem/byłam w stanie mówić komfortowo;
• tak, byłem/byłam w stanie mówić ale nie w pełni komfortowo;
• nie, nie byłem/byłam w stanie mówić komfortowo.

Za próg tlenowy przyjmujemy pierwszy segment testu, w którym nasza odpowiedź była niejasna. Z kolei za wartość odpowiadającą drugiemu progowi przyjmujemy segment, w którym nasza odpowiedź na pytanie była przecząca.

Z kolei aby wyznaczyć tętno związane z progami, należy obliczyć jego średnia wartość podczas “niepewnego” i “negatywnego” segmentu. Warto jednak zauważyć, że podczas czytania może zdarzyć się tak, że nasze tętno spadnie (Rodríguez-Marroyo i inni, 2013). Z tego powodu musimy analizować pierwsze 2 min 15 s każdego z nich (jeśli rozpoczęliśmy czytanie 45 s przed zakończeniem segmentu).

Warto w tym miejscu zauważyć, że zwykle taki progresywny test wykonuje się do wyczerpania. Tutaj jednak nie ma takiej potrzeby (chyba, że mamy taką ochotę). Jeżeli chcemy uzyskać informacje tylko co do  progu tlenowego, to test możemy przerwać po udzieleniu niejasnej odpowiedzi. Jeżeli chcemy natomiast oszacować wartość mocy również na drugim z progów, to test możemy przerwać przy segmencie, w którym udzieliliśmy negatywnej odpowiedzi na pytanie.

Talk Test w przypadku braku pomiaru mocy

Talk Test możemy przeprowadzić również w przypadku kiedy nie posiadamy miernika mocy. Będziemy potrzebowali tutaj jednak trenażera. Posiadając tradycyjny trenażer (magnetyczny itp.) na tylne koło naszego roweru możemy zamontować miernik prędkości.

O ile zawsze będziemy stosowali to samo ciśnienie w tylnej oponie oraz ten sam poziom obciążenia na trenażerze, prędkość w takich warunkach może stanowić dla nas informację o zewnętrznym obciążeniu, podobnie jak moc.

W tej konfiguracji znów musimy przygotować sobie tekst o długości około 100 słów. Sam test powinniśmy rozpocząć przy bardzo niskiej prędkości. Co 3 min powinniśmy wtedy zwiększać ją np. o około 2 km/h.

Podobnie jak miało to miejsce w przypadku wariantu z mocą, 45 s przed zakończeniem każdego segmentu (lub wcześniej) powinniśmy przeczytać tekst i odpowiedzieć sobie na standardowe pytanie.

Tutaj będziemy raczej analizować jedynie średnie tętno podczas segmentów, gdyż prędkość na trenażerze nie pomogłaby nam w określeniu intensywności wysiłku przy treningach na zewnątrz.

Dlatego tutaj powinniśmy określić jedynie nasze średnie tętno podczas 2 min 15 s (znów zakładając, że czytaliśmy 45 s) “niepewnego” i “negatywnego” segmentu, tak aby uzyskać wartości tętna związane z pierwszym i drugim progiem.

Przy jakiej intensywności wykonywać “treningi w tlenie”?

Wcześniej wspomniałem, że tego typu jednostki zwykle wykonuje się poniżej progu tlenowego. Jak wykorzystać wyniki Talk Testu do określenia intensywności na takich treningach?

Na przykład we wcześniej przytoczonym badaniu przeprowadzonym na kolarzach U23 (Rodríguez-Marroyo i inni, 2013), ostatni “pozytywny” (czyli jeden przed niejasną odpowiedzią) segment testu cechował się znacznie niższą mocą od tej związanej z pierwszym progiem wentylacyjnym (natomiast zastosowano tutaj wysoki wzrost mocy 50W/2 min).

Czasem bywało inaczej. W niektórych przypadkach ostatni “pozytywny” segment był raczej równy, czy też wyższy w stosunku do progu tlenowego (Gillespie i inni, 2015; De Lucca i inni, 2021). Jednak przypadki te łączył fakt wykorzystania krótkiego tekstu (około 30 słów), co powoduje uzyskiwanie zawyżonych wyników w Talk Teście.

Jednak w przypadku stosowaniu dłuższych tekstów (około 100 słów) ostatni “pozytywny” segment powinien znajdować się poniżej realnego progu tlenowego (Foster i inni, 2018).

Dlatego możemy przyjąć, że aby nasze “treningi w tlenie” były wykonywane prawdopodobnie poniżej progu tlenowego, to powinniśmy się trzymać mocy/tętna z ostatniego “pozytywnego” segmentu testu.

Możemy przyjąć również bardziej konserwatywne podejście, czyli trenować z mocą/tętnem uzyskanym w segmencie poprzedzającym ostatni “pozytywny”. Wtedy zdecydowanie zwiększymy prawdopodobieństwo, że znajdujemy się poniżej realnego progu tlenowego, gdyż Talk Test jest jedynie nieinwazyjną metodą jego znaczenia, która z pewnością może wiązać się z pewnego rodzaju błędem.

Czy Talk Test pozwala na śledzenie postępów?

W przypadku zarówno pierwszego, jak i drugiego progu wentylacyjnego, wartości te są modyfikowane poprzez trening (najlepiej by było aby w pozytywnym kierunku). Czy wyniki Talk Testu również będą się zmieniać wraz ze zmianami w zakresie naszej formy?

K. Linzmeier (2018) zweryfikowała to w swojej pracy magisterskiej. Okazało się, że jak najbardziej wyniki Talk Testu uległy poprawie po zastosowaniu 6 tygodniowego programu treningowego, podobnie jak miało to miejsce w przypadku pierwszego i drugiego progu wentylacyjnego.

Talk Test może być zatem nie tylko pomocy w określaniu intensywności wysiłku podczas naszych treningów, lecz również jest to jedno z potencjalnych narzędzi do śledzenia naszych postępów na przestrzeni czasu.

Ograniczenia Talk Testu

Talk Test jest jedynie nieinwazyjną metodą pozwalającą na uzyskanie przybliżenia mocy/tętna związanego z progami metabolicznymi. Oczywiście nie jest on w stanie całkowicie zastąpić badań wydolnościowych, których wyniki z pewnością byłyby nieco bardziej wiarygodne (przynajmniej w kontekście progu tlenowego).

Ponadto jest to metoda subiektywna. Być może jest tak, że różne osoby mogą różnie oceniać dyskomfort mówienia podczas wysiłku, co może przełożyć się na uzyskane wyniki.

Ponadto jak K. Linzmeier (2018) zauważyła, że niektórzy uczestnicy biorący udział w jej badaniu, twierdzili, że są w stanie mówić komfortowo, pomimo tego, że nic nie wskazywało na to aby rzeczywiście tak było.

Mimo wszystko Talk Test jest niezwykle prostym i bardzo praktycznym narzędziem, które z jednej strony pozwala nam na lepsze określenie intensywności podczas wysiłku, jak również może posłużyć jako narzędzie do monitorowania postępów.

Źródła:

1. Jamnick, N. (2019). An examination of current methods to prescribe exercise intensity: validity of different approaches and effects on cell signalling events associated with mitochondrial biogenesis (Doctoral dissertation, Victoria University).
2. Faude, O., Kindermann, W., & Meyer, T. (2009). Lactate threshold concepts. Sports medicine, 39(6), 469-490.
3. Chamari, K., & Padulo, J. (2015). 'Aerobic’ and 'Anaerobic’ terms used in exercise physiology: a critical terminology reflection. Sports medicine – open, 1(1), 9. https://doi.org/10.1186/s40798-015-0012-1
4. Garcia-Tabar, I., & Gorostiaga, E. M. (2018). A “Blood Relationship” Between the Overlooked Minimum Lactate Equivalent and Maximal Lactate Steady State in Trained Runners. Back to the Old Days?. Frontiers in physiology, 9, 1034. https://doi.org/10.3389/fphys.2018.01034
5. Iannetta, D., Inglis, E. C., Mattu, A. T., Fontana, F. Y., Pogliaghi, S., Keir, D. A., & Murias, J. M. (2020). A Critical Evaluation of Current Methods for Exercise Prescription in Women and Men. Medicine and science in sports and exercise, 52(2), 466–473. https://doi.org/10.1249/MSS.0000000000002147
6. Stöggl, T. L., & Sperlich, B. (2015). The training intensity distribution among well-trained and elite endurance athletes. Frontiers in physiology, 6, 295. https://doi.org/10.3389/fphys.2015.00295
7. Seiler, S., Haugen, O., & Kuffel, E. (2007). Autonomic recovery after exercise in trained athletes: intensity and duration effects. Medicine and science in sports and exercise, 39(8), 1366–1373. https://doi.org/10.1249/mss.0b013e318060f17d
8. Norman, J. F., Kracl, J., Parker, D., & Richter, A. (2002). COMPARISON OF THE COUNTING TALK TEST AND HEART RATE RESERVE METHODS FOR ESTIMATING EXERCISE INTENSITY IN HEALTHY YOUNG ADULTS. Journal of Exercise Physiology Online, 5(1).
9. Creemers, N., Foster, C., P Porcari, J., L Cress, M., & J de Koning, J. (2017). The physiological mechanism behind the talk test. Kinesiology, 49(1.), 3-8.
10. Porcari, J. P., Falck-Wiese, K., Suckow-Stenger, S., Turek, J., Wargowsky, A., Cress, M. L., … & Foster, C. (2018). Comparison of the talk test and percent heart rate reserve for exercise prescription. Kinesiology, 50(1), 3-10.
11. Woltmann, M. L., Foster, C., Porcari, J. P., Camic, C. L., Dodge, C., Haible, S., & Mikat, R. P. (2015). Evidence that the talk test can be used to regulate exercise intensity. Journal of strength and conditioning research, 29(5), 1248–1254. https://doi.org/10.1519/JSC.0000000000000811
12. Foster, C., P Porcari, J., Ault, S., Doro, K., Dubiel, J., Engen, M., … & Xiong, S. (2018). Exercise prescription when there is no exercise test: the talk test. Kinesiology, 50(Supplement 1.), 33-48.
13. Broxterman, R. M., Craig, J. C., & Richardson, R. S. (2018). The Respiratory Compensation Point and the Deoxygenation Break Point Are Not Valid Surrogates for Critical Power and Maximum Lactate Steady State. Medicine and science in sports and exercise, 50(11), 2379–2382. https://doi.org/10.1249/MSS.0000000000001699
14. Galán-Rioja, M. Á., González-Mohíno, F., Poole, D. C., & González-Ravé, J. M. (2020). Relative Proximity of Critical Power and Metabolic/Ventilatory Thresholds: Systematic Review and Meta-Analysis. Sports medicine (Auckland, N.Z.), 50(10), 1771–1783. https://doi.org/10.1007/s40279-020-01314-8
15. Jones, A. M., Burnley, M., Black, M. I., Poole, D. C., & Vanhatalo, A. (2019). The maximal metabolic steady state: redefining the 'gold standard’. Physiological reports, 7(10), e14098. https://doi.org/10.14814/phy2.14098
16. Rodríguez-Marroyo, J. A., Villa, J. G., García-López, J., & Foster, C. (2013). Relationship between the talk test and ventilatory thresholds in well-trained cyclists. The Journal of Strength & Conditioning Research, 27(7), 1942-1949.
17. Schroeder, M. M., Foster, C., Porcari, J. P., & Mikat, R. P. (2017). Effects of speech passage length on accuracy of predicting metabolic thresholds using the Talk Test. Kinesiology, 49(1).
18. Gillespie, B. D., McCormick, J. J., Mermier, C. M., & Gibson, A. L. (2015). Talk test as a practical method to estimate exercise intensity in highly trained competitive male cyclists. Journal of strength and conditioning research, 29(4), 894–898. https://doi.org/10.1519/JSC.0000000000000711
19. De Lucca, L., de Oliveira, F. R., Foster, C., & Carminatti, L. J. (2021). Talk test: A simple alternative to identify lactate thresholds during progressive cycling exercise. Kinesiology, 53(1), 20-27.
20. Linzmeier, K. (2018). Use of the Talk Test to track changes in ventilatory threshold.